In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est. Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Duo Reges: constructio interrete. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Polycratem Samium felicem appellabant. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis.
Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quippe: habes enim a rhetoribus; Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Quare ad ea primum, si videtur; Quis Aristidem non mortuum diligit? Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus.
Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Sint ista Graecorum; Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur.
Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto.
Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Cyrenaici quidem non recusant; Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. At, si voluptas esset bonum, desideraret.
Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Rationis enim perfectio est virtus; Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. At iam decimum annum in spelunca iacet.
Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare?
Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint.
At, si voluptas esset bonum, desideraret. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quonam, inquit, modo? Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Qui est in parvis malis. In schola desinis. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Bonum integritas corporis: misera debilitas. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Age sane, inquam.
Laboro autem non sine causa;
Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis.
