Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat?
Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Quid, de quo nulla dissensio est? Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse.
Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita?
Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est?
Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam.
Sed quae tandem ista ratio est? At coluit ipse amicitias. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Et ille ridens: Age, age, inquit,-satis enim scite me nostri sermonis principium esse voluisti-exponamus adolescenti,. Recte, inquit, intellegis. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt.
Scrupulum, inquam, abeunti; Praeclare hoc quidem. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Tum mihi Piso: Quid ergo? Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum;
Quare ad ea primum, si videtur;
Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Recte dicis; Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit. Quid nunc honeste dicit? At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;
Sed quid sentiat, non videtis. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Frater et T. Quod equidem non reprehendo; Rationis enim perfectio est virtus; Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Hic nihil fuit, quod quaereremus.
Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Duo Reges: constructio interrete. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi?
